Avond 7: " Hoe leidt God ons? " (deel 2)

Goed, ik heb lekker uitgeslapen (8.45 uur), heb mijn IKEA-ontbijtje op en ben helemaal fit om deel 2 van gisterenavond te gaan schrijven…..

Deel 2, het begon met het gesteggel rondom het bakje met dropjes. Uiteindelijk krijg ik een goede handvol dropjes mee van A. en begeef ik mij naar het keukentje. Als iedereen de koffie heeft ingeschonken, kunnen we van start en de eerste vraag die ons gesteld wordt “ Hoe leidt God jou?, heb je hier al ervaringen mee of juist helemaal niet?” en “ Leg je moeilijke beslissingen al bij God neer via gebed?”.
Cursist J. geeft aan dat hij dit gevoel nog niet heeft, hij gaat en maakt zijn beslissingen meer op zijn gevoel, echter als hij gaandeweg de gesprekken over kleine dingetjes aan het vertellen is, merk ik toch wel op dat God wel degelijk met Hem bezig is. Anderen ,waaronder ikzelf, herkennen de leiding van God vaak pas achteraf. Als we terugkijken op gebeurtenissen zijn er toch diverse mensen in ons groepje die aangeven van “Ja, dat is Gods werk geweest…soms gevolgd door een twijfelend “denk ik?”. We zijn het er dan ook wel over eens dat het een proces is om te leren om de leiding van God te zien en te herkennen.
Op de vraag of we in het heden ook ons laten leiden door God, door bijvoorbeeld middels gebed zaken aan hem voor te leggen, kan ik voor mij persoonlijk melden dat ik dit steeds meer ga doen. Om een voorbeeld te geven, ik kan de laatste tijd weinig voldoening krijgen uit mijn dagelijkse werkzaamheden op het werk. Een aantal weken geleden heb ik dit in gebed uitgesproken naar Hem en wekelijks bid ik nog steeds of Hij mij wil helpen in deze kwestie. Ik moet zeggen dat zo langzamerhand (een aantal zaken lopen nog) dat er wel schot in de kwestie zit, ik ben al diverse malen op andere afdelingen gaan kijken en voor mij is het vrij helder wat ik in de toekomst wil binnen mijn functie. Ik verwacht dat ik zeer snel duidelijkheid kan verschaffen hierover, ook richting mijn leidinggevende.

We gaan verder met het thema…de leiding van God…en we lezen een groot aantal stukjes uit de Bijbel over de leiding van God. We lezen de volgende stukjes: Psalm 119 vers 105 , Exodus 12 vers 51, Exodus 13 vers 20 t/m 22 , Exodus 14 vers 19, 2Samuël 22 vers 19 t/m 20, Psalm 77 vers 20, Psalm 107 vers 25 t/m 27, Hosea 11 vers 4 en tenslotte Jeremia 7:21 t/m 26 (bedankt voor het lijstje J.). Uit al deze stukjes blijft mij het stukje uit Exodus 13 vers20 t/m 22 bij:

“ Nadat ze Sukkot hadden verlaten, sloegen ze hun kamp op in Etam, aan de rand van de woestijn. De Heer ging voor hen uit om hun de weg te wijzen, overdag in een wolkkolom, ’s nachts in een lichtende vuurzuil. Zo konden ze dag en nacht verder trekken. Overdag ging de wolkkolom het volk voortdurend voor en ’s nachts de vuurzuil”

Een mooi stukje waarin je leest over hoe God het volk van Mozes door de woestijn leidt en tevens ook het volk beschermt door overdags te kiezen voor een wolkkolom (die in een hete woestijn bescherming biedt tegen de warmte) en ’s nachts voor een vuurzuil (die het volk in de soms ijskoude woestijnnachten toch warmte biedt).

Na de gelezen stukjes wordt ons gevraagd of wij het aandurven om de leiding over te geven aan Hem. Ik vraag mij af, wat T. nu precies bedoelt daarmee. Ze legt het mij uit, gewoon om je totale leven in Hem hand te leggen, God te willen volgen in je dagelijkse leven, belangrijke beslissingen aan Hem voor te leggen e.d. Dat moment om dit ook aan Hem te zeggen, zo van “ Heer , kom in mijn leven, ik wil mij door U laten leiden, de rest van mijn leven, waarheen u ook wilt.” Ik geef daarna aan dat ik voor mijn gevoel dit steeds meer aan het doen ben, echter ik kan mij dat specifieke moment dat ik dat gezegd heb tegen Hem niet herinneren…….

We praten wat verder erover en ineens schiet mij “ Het Moment” te binnen…ik schrijf het vlug op, maar heb het er niet meer over in de groep, omdat inmiddels de discussie verder gaat. Mijn moment is ongetwijfeld een moment op het afgelopen Startweekend geweest (Augustus 2008). Na een preek van een spreker uit Aalten werd er gevraagd of er mensen waren die naar voren wilde komen om voor te bidden, om hun zonden te belijden en ik herinner mij ineens dat ik samen met Brigitte (en nog vele anderen) naar voren ben gegaan. Ik stond daar en terwijl ik mij niet kan herinner dat ik iets uitgesproken heb naar God, was het voor mij een heel emotioneel moment, ik moest huilen, maar wist niet waarom…een ingrijpend moment was het. Als ik er aan terugdenk, denk ik steeds vaker dat dat het moment is geweest dat ik bewust tot het geloof ban gekomen, dat dit het moment is geweest dat ik God heb toegelaten in mijn leven en voor Hem gekozen heb.

Het is inmiddels kwart over negen en om 21.30 uur moesten we weer terug zijn in de gezamenlijke ruimte. Het laatste kwartier gebruiken we om onze bidervaringen te bespreken. Wonderlijk is het om te horen dat diverse situaties waarvoor we voor elkaar gebeden hebben daadwerkelijk verandert zijn. Voor mij persoonlijk voelde ik het nog niet zo (misschien een klein beetje), maar zonder uit te wijden over hetgeen voor mij gebeden is, is hetgeen waarvoor gebeden is ook niet iets wat binnen een week kan veranderen. Meer kan ik er hier niet over zeggen i.v.m. de privacygevoeligheid van het internet. Cursist H. merkte op dat het bidden ontzettend veel tijd in beslag neemt, soms kom je tijd tekort en ik herkende het inderdaad. Ik bid overal (thuis, buiten, in de trein, op het werk) en laatst merkte ik dat ik in de trein bezig was met gebed en ik de hele reis (Duiven-Doetinchem) gebeden heb en ik bijna vergat uit te stappen in Doetinchem. De tijd gaat echt snel als je in gesprek bent met God.

Niet alleen dan gaat de tijd snel, er wordt op de deur geklopt en een altijd vrolijk gezicht van een cursist die vindt dat ze al te veel wordt genoemd op mijn blog (knipoog) verschijnt in de deuropening. Ik begroet haar uiterst vrolijk (goedmakertje van de vorige keer….) en we gaan niet lang daarna terug naar de gezamenlijke ruimte. C. zit klaar met zijn gitaar, J. met zijn bongo’s en we zingen nog twee liederen, waaronder:



We sluiten af in gebed en we praten wat over het naderende weekendje (27/28 maart) met de Alpha-groep, de warmte en liefde en gulheid van de gemeenschap en daarna komen de nootjes, koekjes en vruchtensapjes op tafel. Ik praat wat na met o.a. M. over het doopgebeuren en ik babbel wat na met J. over de Alpha en mijn zondagse gang naar de dienst telkens. Voor ik het weet is het weer 23.00 uur…de hoogste tijd om weer huiswaarts te gaan.

Tot volgende week!!

Noot: eigenlijk schieten mij nog twee puntjes te binnen:

1. Ik eindigde deel 1 met het woord “ Doop” dat al maanden door mijn hoofd speelt. Om dit te verduidelijken, ik krijg steeds meer het gevoel dat de beslissing om mij te laten dopen steeds dichterbij komt, diverse puzzelstukjes vallen steeds sneller op zijn plaats…wellicht dat ik van de week hierover nog een stukje ga schrijven hier op mijn blog.

2. O, ja misschien dat sommige van jullie zich afvragen hoe het nu is afgelopen met M. en de ontmoeting met haar nieuw bakken schoonouders. Laat ik hier op verzoek van M. kort over zijn…..haar schoonouders lusten oploskoffie en in haar uitzet ontbreekt een vaas (hahahaha).